วันอาทิตย์ที่ 20 เมษายน พ.ศ. 2557

Vampire, My Precious - 18 NC [BangChan]







Vampire, My Precious - 18 NC 18+








                สิ้นเสียง ฮิมชานก็ดึงผมไปที่เตียงพร้อมกับผลักให้นอนราบ ร่างบางปาดน้ำตาแล้วขึ้นมานั่งทับบนหน้าขา ใจเต้นระรัวเพราะมือน้อยลูบคลำไปที่แก่นร่างของผมแล้วจ้องมองมา ตาไม่กระพริบ




                "จะทำอะไร?"




                "ทำสิ่งที่มึงต้องการไง"




                ผมถอนหายใจแรงๆแล้วมองการกระทำนั่นด้วยสีหน้าเรียบเฉย กางเกงนอนถูกดึงลงต่ำ มือน้อยจับสิ่งนั้นเต็มกำมือแล้วรูดขึ้นลงจนมันเริ่มขยายใหญ่เต็มขนาด ความโกรธระคนเศร้าเริ่มจางหายไป จากที่ไม่มีอารมณ์ คนตัวเล็กกลับปลุกมันขึ้นมาเอง สัมผัสวาบหวิวที่ช่วงล่างทำให้ไม่อาจฝืนได้ ฮิมชานไม่รู้หรอกว่ากำลังทำอะไรอยู่




                ผมยันตัวขึ้นแล้วดึงเขาให้นอนข้างๆ ขึ้นคร่อมแล้วถอดเสื้อตัวเองออกเพราะอุณหภูมิในกายเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆหลังจากถูกปลุกอารมณ์ ประกบจูบร่างบางข้างล่างอย่างโหยหา ลิ้นนั่นตอบรับผมทุกครั้งที่ส่งออกไปชิมความหวาน ฮิมชานไล้มือไปตามลายซิกแพคของผมช้าๆพร้อมกับดูดดุนริมฝีปากผมอย่างร้อนแรง ผมถอนจูบ กดไหล่เขาลงกับเตียง ไล้มือไปตามใบหน้าสวย




                "มึงไม่รู้หรอกว่ากูต้องการอะไร"




                "ทำไม?"   เชยคางมนให้เงยมองผมแบบเต็มตา ฮิมชานทำหน้ายั่วยวน ออดอ้อน ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าเขาก็มีอารมณ์แล้วเหมือนกัน




                "เพราะกูไม่ได้ต้องการแค่ตัวมึงไงล่ะ"




                พูดแล้วผละออกมาจัดแจงแต่งตัวให้เรียบร้อยดังเดิม ก่อนจะบังคับตัวเองให้เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าต่อ ร่างบางมองผมอย่างไม่เข้าใจ ใกล้จะเช้าแล้ว ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้ ไม่อย่างนั้น...ฮิมชานต้องโดนผมกินอีกครั้งแน่




                "จะไปไหน? อย่าไปนะ"   เขาเข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง ซุกหน้าลงกับแผ่นหลังแล้วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง




                "ปล่อยเถอะ ให้กูได้กลับไปเป็นเพื่อนมึงเหมือนเดิม อย่าฝืนเลย...ถ้ามึงไม่รักกู คิมฮิมชาน"




                "มึงไม่รักกูแล้วหรอ?"




                ร่างกายของเราสั่นเพราะแรงสะอื้นของฮิมชาน อยากจะกอด อยากจะปลอบ อยากเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มนั่นออก แต่ทำไม่ได้ ผมกำลังทำใจให้เข้มแข็งจะได้ออกไปจากชีวิตเขาสักที ที่ผ่านมามีแค่ผมที่เอ่ยคำว่ารัก ฮิมชานยังลังเล ไม่แม้แต่จะแสดงออกให้คนอื่นเห็น แม้ว่าจะรักคนๆนี้แค่ไหน แต่ถ้าหากมันเป็นการฝืนใจเขา ผมก็ไม่ควรทำ




                "รักสิ รักมากด้วย"   ผมตอบ




                "รักแล้วจะทิ้งกูไปแบบนี้น่ะหรอ?"   เขาถามอย่างออดอ้อน




                "กูไม่อยากฝืนใจมึง...เพราะมึงไม่เคยรักกู ไม่เคยเห็นเป็นอย่างอื่นนอกจากเพื่อน"



                "กูรักมึง" ฮิมชานพูดแทรกขึ้นมาด้วยเสียงหนักแน่น กระชับกอดให้แน่นกว่าเดิม ผมอ้าปากค้างด้วยความตกใจก่อนที่เสียงนั้นจะดังขึ้นอีกครั้ง




                "กูรักมึงนะ"




                แค่คำเดียวที่ออกมาจากปากเขา แค่คำเดียวที่ให้ผมยอมทุกสิ่งทุกอย่าง คำเดียวที่ได้นี้ทำให้ใจดวงนี้ของผมพองโตจนหยุดความคิดที่จะไปจากเขา




                "กูรักมึง"   คำบอกรักปนคราบน้ำตา




                "..."




                "กูรักมึง"   คำบอกรักปนเสียงสะอื้น




                "..."




                "กูรักม.."   คำบอกรักที่ผมเฝ้ารอ




                ผมแกะแขนที่โอบกอดอยู่แล้วหันกลับไปอุ้มร่างบางโยนลงเตียง จัดการถอดเสื้อผ้าเขาออกจนหมดแล้วจูบกันอีกครั้ง ก่อนจะละออกมาแล้วลากลิ้นผ่านริมฝีปากไปตามซอกคอและหน้าอกของร่างบางเพื่อสร้างรอยรัก ลิ้นร้อนไล่เลียดบนยอดอกสีชมพูสร้างความเสียวซ่านให้อีกคนอย่างเต็มกำลัง




                ร่างกายเปลือยเปล่าขาวสวยของฮิมชานกำลังร้องเรียกผมไม่หยุดหย่อน โดยเฉพาะแก่นกายสวยที่ตั้งชูชันจนเจ้าของหน้าแดงด้วยความเขินอาย ผมปรนเปรอส่วนอ่อนไหวพร้อมกับไล้ลิ้นไปตามต้นขาด้านใน เขาแทบจะไม่มีสติเหลืออยู่แล้วตอนที่ผมจูบเขาอีกครั้ง




                "อื้ม... ยงกุก"




                ร่างบางส่งเสียงครางออกมาตามจังหวะมือของผม หน้าเหยเกและปากที่ถูกเม้มกัดจนขึ้นสีแดงระเรื่อกระตุ้นผมได้เป็นอย่างดี คนใต้ร่างบิดเร้าไปมาด้วยความทรมาน ผละออกมาถอดเสื้อผ้าตัวเองโยนออกไปนอกเตียง มองขาสวยที่กางออกรอให้ผมแทรกเข้าไป มือเรียวเริ่มทำหน้าที่อีกครั้งเมื่ออีกคนส่งสายตาร้องขอ




                "พอ...แล้ว ใส่เข้ามาเลย...นะ"




                ประโยคคำสั่งเชิงขอร้องที่ผมไม่อาจปฏิเสธได้ ฮิมชานครางเสียงกระเส่าในลำคอด้วยความต้องการ ผมจึงหยุดใช้มือปรนเปรอแล้วสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางเพื่อเบิกทาง




                "ย...ยงกุก อ๊ะ!"




                "เจ็บก็บอกนะ ไม่ต้องฝืน"




                จากนิ้วเดียว เพิ่มขึ้นเป็นสองและสามตามลำดับ จนร่างกายฮิมชานพร้อมสำหรับผมแล้ว จับเขาให้นอนคว่ำแล้วยกสะโพกขึ้นสูง รูดแก่นกายตัวเองสองสามครั้งแล้วดันกายเข้าไปในตัวเขา ฮิมชานร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ผมขยับกายเข้าออกช้าๆเพื่อให้ร่างบางปรับสภาพ ความคับแน่นและความฝืดค่อยๆหายไปเพราะน้ำหล่อลื่นสีใส แท่งร้อนของผมสัมผัสกับผนังอ่อนนิ่มภายในจนยากจะควบคุมอารมณ์ ก็เลยบีบสะโพกขาวเต็มแรงจนขึ้นรอยแดง




            "เจ็บมั้ย?"




                "ม...ไม่ ทนได้"




                คนสวยกัดปากร้องครางเสียงหวาน ผมขยับกายเข้าไปใกล้อีกจนส่วนล่างแนบสนิท ดึงเข้าออกจนคนใต้ร่างเข่าอ่อน เอื้อมมือไปฉุดดึงเอวคอดสวยไว้ ก่อนจะย้ำสัมผัสไปที่จุดกระสันของอีกคน




                "อะ...อื้อ แรงอีก อ๊ะ!"




             ฮิมชานร้องขอ เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย มือกำผ้าปูที่นอนแน่น ด้วยท่าทางที่ทำให้ผมเข้าไปได้จนสุดนั้นทำให้เขาร้องทุกครั้งที่ส่งแรง เสียงครางกระเส่าดังไม่หยุดเมื่อเราใกล้ถึงจุดหมาย ยิ่งเมื่อผมส่งมือไปประคองส่วนอ่อนไหวของเขาแล้วรูดขึ้นลงชักนำตามจังหวะ ยิ่งทำให้ฮิมชานร้องเรียกชื่อผมดังลั่น




                "อ๊ะๆ ย...ยงกุกอ่า"




                "ชานอา..รักกูรึเปล่า?"   พรมจูบไปที่แผ่นหลังเรียบเนียน ก่อนจะรั้งไหล่คนตัวเล็กไว้ไม่ให้ทรุดลงไป




                "ร...รัก"   ตอบเสียงอ่อนแล้วครางเบาๆเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามใบหน้าแล้วไหลลงไป เส้นผมชุ่มเหงื่อจนดูเซ็กซี่




                "พูดดีๆหน่อยสิ" 




            "ฮ...ฮิมชานรักยงกุก"




                คำบอกรักของคิมฮิมชานก็เหมือนยาชูกำลังชั้นยอด ผมเร่งจังหวะให้ถี่รัวขึ้น เมื่อถึงที่สุดในอารมณ์ ฮิมชานก็ถึงฝั่งฝันพร้อมๆกับผมที่เสร็จในตัวเขา เสียงหอบหายใจดังไปทั้งห้อง ร่างบางทรุดเข่าลงนอนคว่ำโดยมีผมอยู่ด้านบน แก่นกายร้อนยังคงคาอยู่ในตัวเขา ใบหน้าเราห่างกันแค่ไม่กี่เซนติเมตร ลมหายใจถี่รัวไม่ต่างกับหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่ง




                "อย่าทิ้งกูไปนะ กูไม่อยากอยู่บนโลกโหดร้ายนี้คนเดียวอีกต่อไปแล้ว อยู่ข้างๆกูนะ ได้โปรด"





                "อืม ไม่ไปไหนแล้ว กูจะอยู่ข้างๆมึงตลอดไป...สัญญา"




                ถอนแก่นกายออกจากร่างบาง หยิบกระดาษทิชชู่มาทำความสะอาดคราบตามตัวเขาทั้งน้ำขุ่นที่เพิ่งปลดปล่อย เหงื่อไคลและคราบน้ำตา ก่อนจะล้มตัวนอนแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายสองเรา ฮิมชานกอดผมแน่นเหมือนกลัวว่าผมจะหนีไป กิจกรรมรักของเราสิ้นสุดลงพร้อมกับพระอาทิตย์ที่เคลื่อนตัวขึ้นมาอีกครั้งในเช้าวันใหม่
                







กลับไปเม้นต์เถิด เม้นเร็วรี่