Vampire, My Precious - 11 NC [BangChan]

Vampire, My Precious - 11 NC 18+

                "กุเตือนมึงแล้วนะ"

                "จะทำ อ..อะไร"

                สมองไม่ทันจะได้ประมวลผลยงกุกก็จับผมโยนลงบนโซฟาก่อนจะขึ้นคร่อม ผมพยายามดิ้นหนีแต่ก็โดนพันธนาการด้วยมือแกร่งของเขา ยงกุกก้มลงมาประกบริมฝีปากผมแล้วดูดดุนมันอย่างหื่นกระหาย เมื่อผมร้องท้วงเขาก็ถือโอกาสส่งลิ้นร้อนเข้ามากวัดเกี่ยวหยอกล้อลิ้นของผมโดยที่ไม่อาจเลี่ยงได้ จูบร้อนถูกส่งมาอย่างหื่นกระหาย ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก...ทำไมกัน

                "อ..อื้ม"

                เสียงร้องท้วงในลำคอไม่ได้ทำให้เขาหยุด จูบที่ร้อนแรงของเขายังคงดำเนินต่อไปแต่ก็เว้นช่วงให้ผมได้พักหายใจบ้าง ยงกุกกัดปาดผมจนแตก ดูดกินเลือดสีดำแดงแบบแวมไพร์อย่างหื่นกระหายราวกับว่ามันคือน้ำหวานที่แสนอร่อย ไม่นานก็ถอนจูบอย่างอ้อยอิ่งแล้วเลื่อนลงไปหาความหวานที่ซอกคอแทน

                "ปล่อยกู อย่าทำแบบนี้"

                "มึงต้องโดนทำโทษ"

                "อ๊ะ ...อะไร"

                "หนึ่ง ผิดนัด"

                พูดจบก็ขบเม้มริมฝีปากกับซอกคอของผมจนเจ็บไปหมด รอยแดงเริ่มเกิดขึ้นมามากมายภายใต้ผิวหนังสีขาวซีดของผม น้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ร่างกายที่ถูกอีกคนยึดไว้กับที่ตอนนี้ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน เสี่ยวซ่านไปกับความร้อนแรงที่ได้รับอย่างไม่เต็มใจเพราะมือเรียวของยงกุกสอดเข้าไปใต้เสื้อลูบไล้ผิวกายของผมก่อนเลื่อนขึ้นมาจับยอดอกสีชมพูเล่นเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของผมอย่างมีความสุข

                "สอง ทำให้กูโกรธ"

                เขาดึงมืออกมาจากใต้เสื้อ ทำให้ผมพอจะตั้งสติได้จากแรงอารมณ์บ้าๆนั่น ก่อนจะสะบัดหน้าหนีใบหน้าคมที่ระดมจูบอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่ทันไรมือคู่เมื่อกี้ก็ถอดเสื้อของผมออกแล้วก้มลงมาดูดยอดอกสร้างความเสียวซ่านขึ้นไปอีกเท่าตัวจนต้องเม้มปากเพื่อกันไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมา

                "ไม่ อ๊ะ..ยงกุก"

                "สาม..."

                "พอเถอะ พอ...กูขอร้อง อย่าทำแบบนี้"

                "สาม...มึงไม่เคยสนใจความรู้สึกของกู"

            สนใจสิ... ทำไมจะไม่สนใจล่ะ ทั้งๆที่กูไม่อยากจะสนใจ แต่มันก็ห้ามไม่เคยได้สักที ยงกุกจะคิดยังไง ยงกุกจะชอบมั้ย ยงกุกจะกินข้าวรึยัง ยงกุกจะโกรธรึเปล่า ...เกลียดตัวเองชะมัด

            "ไม่นะ อื้ม...ปล่อย"

                ผมทักท้วงการกระทำที่เริ่มลุกล้ำมากขึ้น ของเขา เสียงหอบหายใจผมดังขึ้นเป็นระยะเพราะยิ่งเขาสัมผัสมากเท่าไร ร่างกายของผมก็เหมือนจะตอบรับมากเท่านั้น  เขาไล่จูบต่ำลงไปเรื่อยๆจนถึงหน้าท้อง ร่างกายของผมเองก็เกร็งตัวรับสัมผัสที่เขาส่งมาให้ ยงกุกดึงกางเกงนอนของผมออกเผยให้เห็นขาเรียวขาวที่เขาจ้องมองอย่างหลงไหล มือเรียวยื่นไปบีบเค้นใจกลางร่างกายของผมจนมันโตขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดภายใต้ปราการชิ้นสุดท้ายที่เขายังไม่ยอมถอดออก หวังจะเล่นกับความต้องการของผมที่มีมากขึ้นทุกขณะ

                "กูออกมานั่งข่มใจข้างนอกอยู่ มึงไม่รู้รึไง"

                "อะ...อื้ม อย่าบีบ"

                "ตัวมึงหอมมากเลย ยิ่งตอนเพิ่งอาบน้ำทำเอากูอดใจไม่ไหว"

                "ฮือ พอ...พอแล้ว"

                "อยากจับมึงมากอด อยากให้รู้ว่ากูรักมึงมากแค่ไหน"

                "ฮึก...ฮือ"

                "ทำไมถึงต้องทำให้กูเสียใจตลอดเวลาเลยล่ะ ทำไม.."

                " กูไม่ได้ ตั้งใจ"

                ผมพูดออกมาอย่างยากลำบาก เพราะเขาบีบเค้นมันอย่างแรงทุกครั้งที่พูดจบประโยคจนแก่นกายของผมใหญ่ขึ้นเต็มขนาด เขายกยิ้มอย่างพอใจแล้วก้มลงไปจูบที่หน้าท้องของผม แล้วต่ำลงเรื่อยๆ ทรมาน...ทรมานเหลือเกิน

                "กูรักมึงนะ ...คิมฮิมชาน"

            ไม่ อย่าพูด ไม่อยากฟัง ไม่ต้องบอกรักกู

            พูดจบก็ดึงปราการชิ้นสุดท้ายออกแล้วก้มตัวครอบปากลงบนส่วนอ่อนไหวของผมทันที ลิ้นร้อนแตะไปที่ปลายแท่งนั้นแล้วไล่เลียไปตามความยาวสร้างความเสียวซ่านให้ผมมากกว่าเดิม ยงกุกส่งเสียงอื้ออึงในลำคอออกมาเป็นระยะๆอย่างพึงพอใจ เขาเริ่มขยับปากรูดขึ้นลงทำให้ผมต้องจับกลุ่มผมของเขาเพื่อคลายความเสียวซ่าน

                "อ๊ะ...ยงกุก"

                นาทีที่นี้ไม่มีอะไรที่น่าสนใจไปกว่าสัมผัสของคนตรงหน้า รู้สึกดีซะจนลืมขัดขืน น้ำตาที่ยังคงเอ่อล้นไหลอาบแก้มเบาๆ แม้ผมจะยังเขินอายกับร่างกายไร้อาภรณ์แต่ก็ไม่อยากให้เขาหยุดปรนเปรอส่วนนั้น  ยิ่งเพิ่มความเร็วมากเท่าไรก็ยิ่งเสียวมากขึ้น ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น

                "อ๊ะ ฮึก"

                ผมกระตุกอย่างแรงแล้วปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเต็มปากของเขา ยงกุกเลียทำความสะอาดมันทั้งหมดแล้วเลื่อนขึ้นมามอบจูบให้ผมอีกครั้งพร้อมกับส่งน้ำรักอุ่นร้อนเข้ามาให้ผมได้ลองชิม

                "อ..อื้ม พอเถอะ"

                "ทำไมล่ะ"

                ยงกุกถามแล้วมองหน้าผมต่อด้วยการมองด้วยสาตาโลมเลียไปทั่วทั้งร่าง รอยแดงตามตัวที่เขาฝากไว้มันเห็นได้ชัดมากจนทำให้ผมรู้สึกเจ็บขึ้นมา ไม่นานเขาจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมดเผยให้เห็นรูปร่างของชายวัยยี่สิบปีที่ทั้งแข็งแรงและน่าหลงใหล แก่นกายของเขาที่ตั้งชัดโดดเด่นนั้นมันดูใหญ่โตจนรู้สึกกลัวก่อนที่จะลูบไปที่สะโพกของผมแล้วจับขาทั้งสองข้างให้แยกออกจากกันด้วยความหื่นกระหายในกามรมณ์

                "ไม่ ไม่เอา"

                ผมส่งสายตาอ้อนวอนแล้วดิ้นสุดแรงเกิด แรงที่เหลืออยู่น้อยนิดของผมเทียบไม่ได้เลยกับมือแกร่งที่ตรึงผมเอาไว้กับพนักพิงโซฟา ยงกุกสอดนิ้วเข้ามาในช่องทางทำเอาผมสะดุ้งอย่างห้ามไม่ได้ เขาดึงเข้าออกจนร่างกายของผมเริ่มคุ้นชินกับสิ่งแปลกปลอมที่จู่โจมเข้ามาอย่างกะทันหัน ไม่นานก็เพิ่มเป็นสองและสามนิ้ว

                "กูรักมึงมากนะ"

                น้ำตาไหลรินออกมาเพราะความเจ็บปวดและความเสียใจที่โดนกระทำ ความรู้สึกดีที่ยงกุกมอบให้ในตอนแรกนั้นมันเป็นเพียงแค่สิ่งล่อลวงให้ผมหลงกล นี่ต่างหาก...ของจริง

                "เป็นของกูนะ...ฮิมชาน"

                ยงกุกดึงนิ้วเรียวออกมาแล้วจับแก่นกายของตัวเองเข้าไปแทนที่เมื่อเห็นว่าผมพร้อม เขาค่อยๆดันมันเข้าไปเพื่อให้ผมปรับตัวกับความเจ็บปวด ใช่แล้ว...มันเจ็บมากจริงๆ แค่ส่วนหัวก็ทำให้ช่องทางของผมฉีกขาดแล้ว ผมรู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลออกมาจากปากทาง อยากจะกรีดร้องให้สุดเสียงงแต่ก็โดนเขาประกบจูบอย่างร้อนแรงอีกครั้งเพื่อปลอบประโลมและเยียวยาความเจ็บปวด

                "จ...เจ็บ เอาออกไป"

                "ทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว"

                ยงกุกขยับสะโพกช้าๆรอให้ผมปรับตัวและหายเจ็บจากการถูกลุกล้ำ ยงกุกครางเบาๆอย่างสุขสมแล้วขยับสะโพกแรงขึ้นกว่าเดิม เลือดแวมไพร์สีดำแดงค่อยๆไหลออกมาตามแรงของคนด้านบนที่ขยับสะโพกบดเบียดร่างกายผมเพราะเขาไม่อาจจะทนกับอารมณ์เสียวของตัวเองได้อีกต่อไป ผมกลั้นเสียงกรีดร้องเพราะความเจ็บปวดไว้ไม่อยู่จนเผลอส่งเสียงออกมาเบาๆ แต่มันฟังดูเหมือนเสียงครางมากซะจนยงกุกขยับสะโพกอย่างแรงทุกครั้งที่ผมร้องออกไป

                "อ๊ะ ฮึก ฮึก ...เจ็บ"

                "ฮิมชานอ่า มึงสุดยอดเลย"

                "ยงกุก กูเจ็บ อ๊ะ อย่า..."

                ยงกุกกระแทกสะโพกเข้ามาเต็มแรงโดยที่ไม่ได้สนใจที่ผมท้วงเลยสักนิด เขาจูบซับน้ำตาที่อาบข้างแก้มผมเป็นครั้งคราวแล้วบดริมฝีปากอย่างรุนแรงอีกครั้งจนแผลเดิมมีเลือดไหลออกมา

                "อ๊ะ อ๊ะ ...ตรงนั้น"

                เขากระแทกโดนจุดกระสันที่ทำให้ผมเสียววาบ ผมข่วนเข้าที่หน้าอกคนข้างบนจนเลือดซิบเพื่อคลายความกระสัน เมื่อรู้ว่าผมรู้สึกดี ยงกุกก็ยิ่งเน้นย้ำส่งแรงลงไปที่จุดๆเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วปรนเปรอแก่นกายของผมด้วยมือเรียวของเขาอีกครั้ง ช่องทางที่ตอดรัดแก่นกายของเขามากขึ้นทำให้ยงกุกเรียกชื่อผมไม่หยุด

                "อ๊ะ...ฮิมชานอ่า ฮิมชาน"

                "อ๊ะ อ๊ะ ยงกุก ...อื้ม"

                แม้จะเจ็บปวดกับช่องทางที่ฉีกขาดเพราะแรงกระแทกที่ส่งเข้าออกไม่หยุดยั้ง แต่ก็รู้สึกดีและเสียวซ่านไปกับมัน มือเรียวที่ปรนเปรอชักนำผมอยู่ก็ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมจนลืมความเจ็บปวดเหล่านั้นไปชั่วขณะ

                "ฮิมชาน"

                "อ๊ะ"

                ร่างกายของเรากระตุกพร้อมกัน น้ำสีขาวขุ่นของผมเปรอะเต็มหน้าท้องของเขาเช่นเดียวกับแก่นกายของยงกุกที่ฉีดน้ำรักเข้ามาเต็มช่องทาง  เขาประกบจูบผมอีกครั้งพร้อมกับส่งเสียงหอบหายใจรัวๆ ก่อนจะถอดถอนความเป็นชายออกจากตัวผมอย่างเอื่อยเฉื่อยแล้วมองผลงานตัวเองที่ไหลออกมาตามต้นขาอย่างพึงพอใจ น้ำรักสีขาวขุ่นผสมปนเปกับเลือดแวมไพร์จนเหมือนน้ำหวานสีสดใส

กลับไปต่อที่ 

http://writer.dek-d.com/mookrak/writer/viewlongc.php?id=1090600&chapter=11